Na pewno daleko „Dzikiej rzece” do takich dzieł Kazana, jak „Na nabrzeżach” (zwłaszcza) i „Na wschód od Edenu”, jednak i tak uważam, że to całkiem przyzwoity film.
Opowiadana historia nie jest przesadnie skomplikowana: oto na tereny zagrożone zalaniem w wyniku regulacji nurtu rzeki przybywa Chuck Glover, grany przez Montgomery’ego Clifta, który ma za zadanie nakłonić pewną upartą starszą kobietę (Jo Van Fleet) do przeprowadzki z zagrożonych terenów. Po drodze nasz bohater zakochuje się we wnuczce owej szacownej staruszki i przechodzi przemianę, a dla Kazana film staje się okazją do refleksji na tematy nierówności rasowej, nietolerancji, polityki ekologicznej i związków człowieka z przyrodą.
Zapewne „Dzika rzeka” pokryła się przez te wszystkie lata, które minęły od momentu jej nakręcenia sporą warstwą kurzu, jest to jednak dzieło troszeczkę już chyba anachroniczne, bohaterowie pozytywni są kryształowi i czyści, jak łza (przez chwilę myślałem nawet, że nad Cliftem rozbłyśnie aureola), a postacie negatywne złe do szpiku kości, poprawność polityczna też jest w stu procentach zachowana, a sam rozwój akcji dość przewidywalny. Jednak mimo to dzieło Kazana ma kilka plusów, które sprawiają, że jego seans można zaliczyć do udanych. Przede wszystkim gra aktorska tria Clift – Lee Remick – Van Fleet, ładne zdjęcia, no i – co lubię szczególnie – niepowtarzalny klimat prowincjonalnej Ameryki, na pozór sielskiej krainy, jednak skrywającej w głębi spore pokłady zła.
Wprawdzie na dzisiejszym widzu film Kazana raczej nie zrobi sporego wrażenia, jednak miłośnicy starego, dobrego amerykańskiego kina powinni go obejrzeć. 7/10.